فراوانی مری بارت دربیماران کاندید انجام آندوسکوپی

سابقه و هدف : مری بارت یک ضایه پیش سرطانی است که در حدود 10 درصد موارد منجر به آدنوکارسینوم مری می گردد. مشکل اصلی در مورد مری بارت آن است که به کرات در آندوسکوپی از دید پزشکان پنهان می ماند و آندوسکوپیست ها بندرت از محل اتصال مری به معده (gej) که نرمال به نظر رسند، نمونه برداری انجام می دهند.با توجه به اهمیت وجود یا عدم وجود مری بارت ما در مطالعه خود تصمیم گرفتیم فراوانی مری بارت را بدون انتخاب بیماران، هنگام مراجعه به بخش آندوسکوپی و درحین انجام آندوسکوپی بررسی نمائیم.   مواد و روشها : 146 بیمار مراجعه کننده به بخش آندوسکوپی بیمارستان آیت ا... طالقانی تهران به مدت 8 ماه از تاریخ مهر 1381 لغایت اردیبهشت1382 بدون توجه به اندیکاسیون انجام آندوسکوپی مورد بررسی قرار گرفتند. برای هر یک از بیماران پرسشنامه ای شامل مشخصات فردی بیماران، وجود علایم بالینی ریفلاکس گوارشی و اندیکاسیون انجام آندوسکوپی تکمیل گردید. سپس بیماران توسط فوق تخصص گوارش تحت آندوسکوپی فوقانی قرار گرفته و از ناحیه اتصال مخاط مری به معده (z-line) ، از هر بیمار 4-2 بیوپسی و حتی الامکان از هر ربع یک نمونه بیوپسی گرفته شد. در نهایت کلیه اطلاعات جمع آوری شده توسط نرم افزار spss مورد آنالیز قرار گرفت.   یافته ها : کل بیماران مورد بررسی شامل 68 مرد و 78 زن بودند. شایعترین علت مراجعه بیماران درد شکمی در 8/67% (99 نفر) بود. ترش کردن در 5/79% (16 نفر)، دیسفاژی در 1/17% (25 نفر)، درد سینه در 1/28% (41 نفر) و رگورژیتاسیون در 8/4% (7 نفر) بیماران مشاهده شد. در بررسی آندوسکوپی 13% مری بارت کوتاه، 8/4% مری بارت بلند، 11% ازوفاژیت و 11% هرنی هیاتال گزارش شد. در بررسیهای پاتولوژی، تنها در7/2% (4 مورد) بیماران مورد مطالعه بافت مری بارت یافت شد. از میان بیماران مبتلا نیمی از بیماران (2 نفر) سابقه ای از علایم ریفلاکس معده به مری را نداشتند. 75% بیماران (3 نفر) در آندوسکوپی شواهدی از مری بارت را نشان ندادند. از 26 بیمار که در آندوسکوپی مشکوک به مری بارت بوده اند، تنها یک نفر در بافت شناسی مری بارت را نشان دادند.   نتیجه گیری : براساس آمارهای موجود مری بارت بر اساس درجه دیسپلازی که در آن به وقوع می پیوندد تا 10% می تواند به آدنوکارسینوم تبدیل گردد. برای جلوگیری از بروز آدنوکارسینوم مری و توقف این روند رو به رشد لازم است ملاک هایی مشخص شود تا حداکثر بیماران مبتلا با حداقل هزینه در مرحله مری بارت (در واقع متاپلازی با یا بدون دیسپلازی) تشخیص داده شودند.